[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Zwrot nienależnie pobranego świadczenia rodzinnegoWyrokWojewódzkiego Sądu Administracyjnego siedziba w Bydgoszczyz dnia 5 stycznia 2012 r.II SA/Bd 1263/11TezaDopiero gdy uprawomocni się decyzja uznająca dane świadczenie za nienależnie pobrane, można o takimświadczeniu mówić i nakazywać jego zwrot. Nie jest możliwe jednoczesne orzekanie o tych sprawach, czyli obutych kwestii w jednej decyzji administracyjnej.--LegalisUstawa o świadczeniach rodzinnych, Art. 30Numer 582345Skład sąduRenata Owczarzak (przewodniczący)Małgorzata Włodarska (sprawozdawca)Elżbieta PiechowiakSentencjaWojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 5 stycznia2012 r. sprawy ze skargi M.R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w (...) z dnia (...) września2011 r. nr (...) w przedmiocie zwrotu świadczenia nienależnie pobranego:1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta (...) z dnia (...) sierpnia 2011 r., nr(...),2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.UzasadnienieDecyzją z dnia (...) nr (...) Burmistrz Miasta A., po ponownym rozpatrzeniu sprawy, na podstawie art. 1, art. 2 pkt2, art. 3 pkt 11, art. 16 ust. 2 i 6, art. 8, art. 20, art. 30 i art. 32 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniachrodzinnych (t.j. Dz.U. z 2006 r., Nr 139, poz. 992 ze zm., dalej jako: ŚwRodzU) oraz art. 104 ustawy z dnia 14czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej jako:KPA), określił w stosunku do M.R. wysokość nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych na kwotę 3.978 zł orazwysokości odsetek ustawowych od nienależnie pobranych świadczeń, wskazując że na dzień wydania decyzjiwynoszą one 716,64 zł. Jednocześnie organ zaznaczył, że nienależnie pobrane świadczenia wraz z odsetkaminaliczonymi do dnia spłaty włącznie należy zwrócić do dnia (...) w kasie Urzędu Miejskiego w A. lub przelewem nawskazany rachunek bankowy.W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, iż zgodnie z art. 30 ust. 1 ŚwRodzU osoba, która pobrałanienależnie świadczenia rodzinne, jest obowiązana do ich zwrotu. Wyjaśnił, iż za nienależnie pobraneświadczenia rodzinne uważa się świadczenia określone w przepisach art. 30 ust. 2 pkt 1-3 ww. ustawy. Podkreślił,że w orzecznictwie sądów administracyjnych powszechnie przyjęto pogląd, iż dla zastosowania przepisu art. 30ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, a więc przepisu stanowiącego w przedmiotowej sprawie podstawę prawną uznaniapobranego przez stronę zasiłku pielęgnacyjnego za świadczenie nienależnie, niezbędne jest po pierwszeustalenie zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczenia, a po drugie ustalenie, że osobapobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania. Wskazując, że stronie został przyznanyzasiłek pielęgnacyjny decyzją z dnia (...) nr (...), że strona nabyła uprawnienia do dodatku pielęgnacyjnego od (...)oraz że z uwagi na treść art. 16 ust. 2 ww. ustawy - zgodnie z którym zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje osobieuprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego - decyzją z dnia (...) nr (...) odmówiono stronie prawa do zasiłkupielęgnacyjnego od dnia (...), organ stwierdził, że pierwsza z ww. przesłanek uznania świadczeń rodzinnych zanienależnie pobranych w przypadku określonym w art. 30 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (zaistnienie okolicznościpowodujących ustanie prawa do świadczenia) została przesądzona w niniejszej sprawie ostateczną decyzją zdnia (...) o odmowie przyznania zasiłku pielęgnacyjnego. Druga natomiast ze ww. przesłanek, tj. wymógpouczenia o braku prawa do pobierania świadczeń, mająca zastosowanie tylko wówczas, gdy osoba uprawnionazostała poinformowana jakie okoliczności powodują ustanie prawa do świadczeń (a więc ma świadomość, wjakich sytuacjach traci się prawo do świadczeń) i jednocześnie ma realną wiedzę, iż takie właśnie zdarzenie mamiejsce, a pomimo tego nie powiadamia o tym organu administracyjnego, dalej pobierając świadczenie, wystąpiław niniejszej sprawie, jak wskazał organ, w dacie złożenia przez stronę wniosku o zasiłek pielęgnacyjny, tj. w dniu(...), kiedy to strona została pouczona o okolicznościach nabycia i pobierania zasiłku pielęgnacyjnego, copotwierdziła strona własnoręcznym podpisem. Stosowne pouczenie strony miało także miejsce, jak zaznaczyłorgan, w doręczonej osobiście M.R. decyzji przyznającej jej zasiłek pielęgnacyjny, w której to organ ponowniepouczył stronę, iż zasiłek pielęgnacyjny nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego. Zdaniemorganu pouczenie to odnosiło się do konkretnego świadczenia i było zrozumiałe, strona winna więc byłauwzględnić je w ocenie własnej sytuacji w momencie uzyskania uprawnień do pobierania dodatkupielęgnacyjnego. Jednocześnie organ podkreślił, że strona w momencie składania wniosku o ustalenie prawa dozasiłku pielęgnacyjnego, jak i po otrzymaniu decyzji przyznającej świadczenie, nie zwróciła się do organu zprośbą o wyjaśnienie pouczeń zawartych w oświadczeniach, które zostały przez nią osobiście podpisane.Zaznaczył także, że przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych nie nakładają na organy obowiązkuwstrzymania z urzędu wypłaty zasiłku pielęgnacyjnego osobie, która ukończyła 75 rok życia, gdyż nie każdaosoba powyżej 75 roku życia otrzymuje dodatek pielęgnacyjny określony w ustawie o emeryturach i rentach zFunduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz, że to na stronę ustawodawca nałożył obowiązek informowania organuo każdej zmianie mającej wpływ na prawo do świadczeń rodzinnych. W świetle powyższego organ stwierdził, że wokolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwym jest, iż M.R. była pouczona o tym, iż zasiłek pielęgnacyjny nieprzysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego oraz o konieczności informowania organu o każdejzmianie sytuacji powodującej zmianę prawa do świadczeń, jako że pouczenie o tym, jak i o braku prawa do ichpobierania, zostało przekazane stronie w dacie składania przez nią wniosku o świadczenie, a następnie w decyzjiustalającej prawo do zasiłku pielęgnacyjnego. Pomimo tych okoliczności strona nie zgłosiła do organu faktuustalenia decyzją z dnia (...) prawa do dodatku pielęgnacyjnego, i pobierała w dalszym ciągu przyznany wcześniezasiłek pielęgnacyjny. Dlatego też, zdaniem organu, świadczenia wypłacone za okres od (...) do (...) należałouznać za świadczenia nienależnie pobrane i podlegające zwrotowi. Wysokość nienależnie pobranych świadczeńwyniosła więc w przedmiotowej sprawie 3.978 zł, jako że zasiłek w wysokości 153 zł pobierany był w okresie od(...) do (...) (153 zł x 26 miesięcy jest równe 3.978 zł). Jednocześnie organ zaznaczył, że w myśl art. 30 ust. 8 ww.ustawy, kwoty nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych podlegają zwrotowi wraz z ustawowymi odsetkamioraz wyjaśnił, że odsetki naliczane są od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu wypłaty świadczeń dodnia spłaty i, że wysokość odsetek ustawowych od dnia (...) wynosi, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów zdnia 4 grudnia 2008 r. w sprawie określenia wysokości odsetek ustawowych, 13% w skali rocznej.Od decyzji z dnia (...) M.R. złożyła odwołanie, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzeniepostępowania, ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Wuzasadnieniu odwołania skarżąca powołała się na brak winy w zaistniałej sytuacji, wyjaśniając iż nie wiedziała, żew sytuacji pobierania z ZUS dodatku pielęgnacyjnego, pobierany równocześnie zasiłek pielęgnacyjny jestświadczeniem nienależnym.Decyzją z dnia (...) nr (...) Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. (SKO), w oparciu o art. 138 § 2 KPA wzw. z art. 30 i art. 32 ŚwRodzU, orzekło o uchyleniu w całości zaskarżonej decyzji i przekazaniu sprawy organowiI instancji do ponownego rozpatrzenia.W uzasadnieniu rozstrzygnięcia SKO stwierdziło, iż odwołanie strony zasługuje na uwzględnienie, jednakże zinnych przyczyn niż wskazane przez stronę. Zaznaczając, że postępowanie w niniejszej sprawie podlegałorozpoznaniu w trybie przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, przede wszystkim art. 30 ustawy, orazprzepisów Kodeks postępowania administracyjnego, w tym art. 7, art. 11, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 1 i § 3KPA, organ wskazał po pierwsze, że obowiązkiem organu administracyjnego jest podjęcie wszelkich krokówniezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności zebrania i rozpatrzenia wsposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz oceny na podstawie całokształtu materiałudowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona, po drugie zaś, że istotnym składnikiem prawidłowowydanej decyzji jest jej uzasadnienie, które powinno w sposób wyczerpujący informować stronę o motywach,którymi kierował się organ pierwszej instancji rozstrzygając sprawę i zawierać składniki określone w art. 107 § 3KPA. W ocenie SKO organ I instancji uchybił wskazanym przepisom proceduralnym, albowiem w uzasadnieniudecyzji w żaden sposób nie odniósł się do materiału dowodowego zebranego w toku prowadzonegopostępowania, a jedynie skupił się na wykazaniu skuteczności pouczenia strony o tym, iż zasiłek pielęgnacyjnynie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku pielęgnacyjnego. Wskazując, że organ I instancji, wrozstrzygnięciu decyzji podał kwoty świadczeń nienależnie pobranych, kwoty odsetek naliczonych od początkunastępnego miesiąca po dniu wypłaty, w rozbiciu na poszczególne miesiące, podniósł że w aktach sprawy brakjest wskazania w jaki sposób wielkości te zostały ustalone. Znajdującego się bowiem w aktach sprawy arkuszu"karta świadczeń osoby" przedstawiającego wyliczenie kwoty wypłaconych świadczeń za poszczególne miesiące,nie można zdaniem organu odwoławczego, przyjąć jako dowodu w sprawie. Podstawą do niewątpliwego ustaleniaświadczeń nienależnie pobranych w przedmiotowej sprawie mogą być zaś dowody potwierdzające faktycznąwypłatę świadczeń na rzecz strony, w postaci przelewu na rachunek bankowy lub potwierdzenia odbioruświadczeń w formie gotówki w kasie. Organ I instancji winien więc był zdaniem SKO przedstawić takie źródłowedokumenty, jako że tylko one stanowić mogą podstawę do ustalenia wielkości świadczeń nienależnie pobranych,a tak ustalone nienależne świadczenia mogą być zaś podstawę do obliczenia odsetek od nienależnie pobranychświadczeń. Jedynie bowiem pełnia materiału dowodowego w sprawie znajdującego odzwierciedlenie wuzasadnieniu decyzji pozwoli organowi II instancji, jak i stronie, na dokonanie faktycznej kontroli prawidłowościwyliczenia kwoty świadczeń nienależnie pobranych, a także na zweryfikowanie prawidłowości naliczenia odsetek.W kontekście powyższego organ odwoławczy podsumował, że przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ Iinstancji powinien wykazać fakt pobrania nienależnych świadczeń przez stronę na podstawie dokumentówźródłowych oraz udowodnić prawidłowość naliczenia odsetek.Odnosząc się zaś do zarzutów podniesionych w odwołaniu SKO stwierdziło, że prawidłowa była argumentacjaorganu I instancji, iż wiek i stan zdrowia skarżącej powodujący w jej ocenie nie zrozumienie przepisówprzytoczonych w kierowanych do niej pismach, nie może prowadzić do konkluzji, iż negatywne skutki z tymzwiązane spowodowane są zaniedbaniem organów administracji. SKO stwierdziło, że organ I instancji prawidłowowskazał, że strona została pouczona w decyzji przyznającej zasiłek pielęgnacyjny z dnia (...), że zasiłek ten nieprzysługuje w sytuacji gdy osoba jest uprawniona do dodatku pielęgnacyjnego. Wskazując, że decyzja ZUSprzyznająca dodatek pielęgnacyjny począwszy do (...) została wydana w dniu (...), a wysłana stronie w dniu (...),SKO wyraziło pogląd, że wątpliwości w sprawie budzi termin w którym decyzja ZUS została stronie skuteczniedostarczona, tak aby mogła ona poinformować organ I instancji o zaistniałej sytuacji, jeszcze przed wypłatąprzedmiotowych świadczeń w miesiącu (...). Dlatego też, jak stwierdziło SKO, organ I instancji ponownierozpatrując sprawę winien wykazać w jakiej dacie strona dowiedziała się o przyznaniu jej dodatkupielęgnacyjnego na podstawie decyzji ZUS, zwracając się w tym celu do właściwego oddziału ZUS z wnioskiem oudostępnienie danych w tym przedmiocie.Na powyższą decyzję M.R. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy,domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji w całości, jako naruszającej prawo.W motywach skargi, skarżąca podtrzymała argumentację, iż brak wykształcenia, niska świadomość prawna,starszy wiek i choroby, spowodowały że nie zorientowała się w swojej sytuacji. Podkreśliła, że nie wiedziała oprzyznaniu zasiłku pielęgnacyjnego, bowiem nie otrzymała decyzji ZUS z dnia (...). Dowodem na to jest pismoZUS z dnia (...), w którym wskazuje się na brak możliwości potwierdzenia faktu otrzymania przez stronęwskazanej decyzji. Sprzeczne ze wskazanym dowodem jest więc, zdaniem skarżącej, zawarte w uzasadnieniuzaskarżonej decyzji polecenie zbadania przez organ I instancji, kiedy ww. decyzja została stronie skuteczniedoręczona. Ponadto skarżąca ponownie zaznaczyła, iż wypłacony dodatek przeznaczyła na leczenie, zakuplekarstw i bieżące utrzymanie, w związku z czym nie ma fizycznie pieniędzy wypłaconych z tego tytułu. Wskazująctakże, że jest w trudnej sytuacji materialnej, że ma niewielką emeryturę i, że zaskarżona decyzja dotyczy cyt."niewyobrażalnej dla niej kwoty", stwierdziła, że okoliczności te dają podstawę do umorzenia żądanych od niejnależności głównej i odsetek, niezależnie od merytorycznych okoliczności związanych z brakiem wiedzy oprzyznaniu dodatku pielęgnacyjnego. Podkreśliła przy tym, że stosowny wniosek o umorzenie spornychnależności został już przez nią złożony i, że w kontekście tego faktu pouczenie ją przez SKO w zaskarżonejdecyzji o możliwości złożenia wniosku w tym przedmiocie świadczy o nie przeanalizowaniu przez organ II instancjijej sprawy.W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości swoje dotychczasowe stanowiskow sprawie.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji w zakresie wynikającym z treści przepisów art. 1 § 1 i 2 ustawyz dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), Sądstwierdza, że zarówno decyzja organu II instancji jaki i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji nieodpowiadają prawu.W przedmiotowej sprawie Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. na podstawie art. 138 § 2 KPA uchyliłodecyzje organu I instancji oraz przekazało mu sprawę do ponownego rozpatrzenia ze względu na braki wustaleniach faktycznych sprawy będące konsekwencją nie zgromadzenia w sposób wyczerpujący materiałudowodowego sprawy, w szczególności w zakresie zebrania dokumentów źródłowych potwierdzających faktycznąwypłatę stronie świadczeń z tytułu zaliczek pielęgnacyjnych oraz ustalenia daty, w jakiej strona dowiedziała się oprzyznaniu jej dodatku pielęgnacyjnego. Przesłanką więc wydania decyzji kasacyjnej w przedmiotowej sprawiebyło nie wyjaśnienie przez organ I instancji sprawy w zakresie mającym istotny wpływ na rozstrzygnięcie.Oceniając prawidłowość podjętego przez organ II instancji rozstrzygnięcia kasacyjnego należy w pierwszejkolejności wskazać, iż zgodnie z treścią art. 30 ust. 1 ŚwRodzU osoba, która pobrała nienależnie świadczeniarodzinne, jest obowiązana do ich zwrotu. Za nienależnie pobrane świadczenia rodzinne uważa się natomiastświadczenia enumeratywnie określone w art. 30 ust. 2 ww. ustawy, tj.:1) świadczenia rodzinne wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawado świadczeń rodzinnych albo wstrzymanie wypłaty świadczeń rodzinnych w całości lub w części, jeżeli osobapobierająca te świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania;2) świadczenia rodzinne przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo winnych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą te świadczenia;3) świadczenia rodzinne wypłacone w przypadku, o którym mowa w art. 23a ust. 5, za okres od dnia, w którymosoba stała się uprawniona do świadczeń rodzinnych w innym państwie w związku ze stosowaniem przepisów okoordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, do dnia wydania decyzji o uchyleniu decyzji przyznającejświadczenia rodzinne;4) świadczenia rodzinne przyznane na podstawie decyzji, której następnie stwierdzono nieważność z powodu jejwydania bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa albo świadczenie rodzinne przyznane napodstawie decyzji, która została następnie uchylona w wyniku wznowienia postępowania i osobie odmówionoprawa do świadczenia rodzinnego.Podkreślić należy, że w treści przytoczonego art. 30 ust. 1 ŚwRodzU ustawodawca wskazał, iż do zwrotuświadczenia jest obowiązana osoba, która pobrała nienależne świadczenie. Wynika z tego, iż obowiązek zwrotuświadczenia może zostać orzeczony dopiero wówczas, gdy określone świadczenie uznane zostanie w sposóbostateczny za nienależne. Dopiero zatem, gdy uprawomocni się decyzja uznająca dane świadczenie zanienależnie pobrane, można o takim świadczeniu mówić i nakazywać jego zwrot. Nie jest natomiast możliwejednoczesne orzekanie o tych sprawach, czyli obu tych kwestii w jednej decyzji administracyjnej. Przedstawionestanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (wyrok Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w Poznaniu z dnia 13 lipca 2011 r. o sygn. akt IV SA/PO 438/11; wyroku Naczelnego SąduAdministracyjnego z dnia 22 lipca 2010 r. o sygn. akt I OSK 620/10; wyrok Wojewódzkiego SąduAdministracyjnego w Bydgoszczy o sygn. akt II SA/BD 846/11; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wŁodzi z dnia 8 grudnia 2009 r. o sygn. akt II SA/ŁD 804/09). O rozgraniczeniu w art. 30 ustawy o świadczeniachrodzinnych decyzji ustalającej należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych od decyzji ozwrocie nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych świadczy również przepis art. 30 ust. 3 ww. ustawy, którystanowi, że należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych ulegają przedawnieniu z upływem 3lat, licząc od dnia, w którym decyzja ustalająca te należności stała się ostateczna, oraz przepis art. 30 ust. 5 ww.ustawy, który mówi o tym, że nie wydaje się decyzji o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych, jeżeliod terminu ich pobrania upłynęło więcej niż 10 lat (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczyo sygn. akt II SA/BD 846/11).W świetle przytoczonych uwag do art. 30 ŚwRodzU należało zarówno decyzję organu I instancji, jaki i decyzjękasacyjną organu odwoławczego, uznać za niezgodne z prawem. W przedmiotowej sprawie bowiem organ Iinstancji w jednej decyzji ustalił wysokość nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych wraz z odsetkami (pkt 1 i2 decyzji) oraz orzekł o zwrocie tych nienależnie pobranych świadczeń (pkt 3 decyzji), natomiast SKO uchyliło tądecyzję, powołując się wyłącznie na braki w ustaleniach faktycznych sprawy, dotyczące przede wszystkimokoliczności nie kwestionowanych przez stronę skarżącą (tj. odnośnie pobranych świadczeń z tytułu zasiłkupielęgnacyjnego). W żaden sposób natomiast SKO nie wypowiedziało się w kwestii konieczności oddzielnegorozstrzygnięcia w przedmiocie ustalenia należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych, orazzwrotu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych. Skoro więc dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawyniezbędne jest ostateczne zakończenie postępowania w sprawie ustalenia nienależnie pobranych świadczeń, adopiero następnie otwiera się droga do orzekania w sprawie zwrotu takiego nienależnie pobranego świadczenia,to tym samym z uwagi na brak dostrzeżenia przez organ odwoławczy tego istotnego uchybienia w decyzji organuI instancji należało zaskarżoną decyzję uchylić z uwagi na wskazane naruszenie proceduralne mające istotnywpływ na wynik sprawy. Z powyższych względów należało również orzec o uchyleniu decyzji organu I instancji.Ponownie rozpoznając sprawę należy wziąć pod uwagę powyższe rozważania Sądu i ustalić w pierwszejkolejności czy w sprawie miało miejsce pobranie nienależnych świadczeń rodzinnych, a jeżeli tak to ustalić wdrodze decyzji ich wysokość, a dopiero po uostatecznieniu się tej decyzji podjąć rozstrzygnięcie w przedmiociezwrotu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych.W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 145 § 1 lit. c i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo opostępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w pkt 1sentencji wyroku. W pkt 2 sentencji orzeczono w oparciu o art. 152 wskazanej ustawy.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]