[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Zuchy w Kręgu Rady!
Zuchy nie od razu będą umiały radzić, dlatego teŜ musisz ich tego nauczyć. Zadbaj,
aby kaŜdy zuch zabrał głos, aby w danej chwili mówił tylko ten zuch, który otrzymał
głos (posłuŜ się pacholikiem mówi tylko ten zuch, który trzyma pacholika), zadbaj o
to, aby zuch, którego sprawę omawiacie miał prawo głosu. Zasiadanie w Kręgu
Rady jest waŜnym elementem zbiórki, stąd teŜ obrzędowa oprawa zwoływania i
przebiegu Kręgu Rady.
Oto kilka ćwiczeń, które kaŜdemu dziecku pozwolą powiedzieć: "teraz ja", pozwolą
poczuć się pewnie, pomimo otyłości, krótkowzroczności czy innej niesprawności lub
ułomności. Tu kaŜdy zuch jest jeden, niepowtarzalny, najwaŜniejszy na świecie.
Wszystkie ćwiczenia są dość proste, ale wymagają od prowadzącego pełnej
świadomości celu ich przeprowadzenia. Ćwiczenia nie moŜna nie dokończyć lub
przerwać w połowie, gdy tylko kilkoro dzieci się wypowiedziało. Tutaj kaŜdy ma
równe prawa kaŜdemu trzeba poświęcić tyle samo czasu, z kaŜdym rozmawiać
podobnie, co wcale nie znaczy, Ŝe "z powagą", choć i ona w określonych
sytuacjach jest potrzebna. WaŜna jest swoboda, ale dopasowana do moŜliwości
osoby prowadzącej tak, aby ćwiczenie mogło zostać zrealizowane. Dostrzegać
naleŜy drobne sprawy, jeśli sąpozytywne, chwalić i nagradzać. Jeśli w trakcie zabaw
wynikną sytuacje, z którymi nie moŜesz sobie poradzić porozmawiaj o nich ze
szkolnym psychologiem, pedagogiem lub inną osobą, która np. ukończyła warsztaty
socjoterapii.
Zaproponujmy znaną zabawę w imiona, aby kaŜde dziecko przypomniało sobie o
istnieniu koleŜanki lub kolegi. DruŜynowy mówi swoje imię, kolejne dziecko najpierw
przedstawia siebie, a potem podaje imię druŜynowego. Zabawa trwa, aŜ ostatnie
dziecko wypowie wszystkie imiona, własne równieŜ w odpowiedniej kolejności.
Porzucamy krąg i zuchy stają w rozsypce w sali.
DruŜynowy zaczyna opowiadać o dzieciach. Ten zuch, który uzna, Ŝe mowa jest o
nim, wstaje, głośno krzyczy "to ja" i siada. MoŜe się zdarzyć, Ŝe dwoje lub troje dzieci
krzyknie w tym samym momencie. Taką sytuację musisz przewidzieć wcześniej. Zanim
rozpoczniesz swoją opowieść o cechach dzieci, podkreśl, Ŝe w ludziach występują
podobieństwa i róŜnice. KaŜdy człowiek odbiera je inaczej. Dlatego opis własny i
koleŜanki moŜe być prawie identyczny. Pamiętać naleŜy, Ŝe w opowieści nie wolno
wskazywać na ułomności lub na szczegóły ubrania. Pierwsze sprawi przykrość, drugie
nie jest stałą cechą dziecka.
Gdy wszystkie zuchy siedzą, rozdaj im kartki, kredki i poproś, by narysowały swój
portret. To nie ma być dzieło, tylko wizja ducha, wiec daj swej gromadzie niewiele
czasu najlepiej kwadrans. Poproś, by kaŜdy rysownik podpisał swój autoportret
ulubionym przezwiskiem lub imieniem, a potem postawił (połoŜył) przed sobą. Usiądź
w kręgu i z kaŜdym dzieckiem porozmawiaj o jego ulubionej zabawie, potrawie, filmie
itp. Pozostałe dzieci mogą mówić "ja teŜ", "i mnie się to podoba", nie wolno dopuścić
do złośliwości lub przykrych komentarzy. Pamiętaj, są zuchy, które we własnym
domowym środowisku słyszą tylko o swych złych cechach i przyzwyczajeniach lub
lubią fantazjować i zmieniają prawdę. Takie sytuacje trzeba delikatnie eliminować
(czasami wystarczy jedno krótkie pytanie typu: z czego jest zrobione?, jak często
oglądasz?) lub pomóc wybrać tą cechę pozytywną. Po omówieniu prac i przypięciu
ich do maty pozwólmy, by dzieci w praktyce wykorzystały zebrane informacje.
Zabawa pt. "Kogo nie ma" jest znana, ale w tym przypadku warto ją odświeŜyć i
przypomnieć. Potrzebny jest jeden koc do przykrywania dzieci. Zuchy stają w
rozsypce, następnie kucają. Na dany przez druŜynowego znak wszyscy uczestnicy
zamykają oczy. Jedno dziecko zostaje nakryte kocem. Pozostałe dzieci po kolejnym
sygnale otwierają oczy i wskazany zuch informuje, kogo nie ma. Na pewno pomogą
portrety. Zabawę powtarza się kilkakrotnie. Ponowny powrót do kręgu i kolejne
ćwiczenie. Osoba prowadząca zajęcia czyta opis czynności, które lubi t robić dzieci.
Gdy któryś z zuchów (moŜe być ich kilkoro) usłyszy zdanie o sobie, wstaje i biegnąc
wokół kręgu zgodnie ze wskazówkami zegara (kierunek) wymienia się miejscem.
Dlaczego jest to moŜliwe? Dzieci miały takie samo zajęcie, które lubią. Przykład opisu
charakterystyki:
te dzieci lubią biegać i bawić się na świeŜym powietrzu, te dzieci lubią rysować i
malować.
PoniŜsze ćwiczenie najlepiej przeprowadzić pod koniec zbiórki. NaleŜy kaŜdemu
dziecku wręczyć duŜy arkusz papieru pakowego, dobrze zatemperowany ołówek i
noŜyczki. Dzieci w sposób dowolny dobierają się parami. Rozkładają papier na
podłodze lub przypinają do mat i obrysowują sylwetkę koleŜanki lub kolegi leŜącego
na wznak na papierze. Potem wycinają sylwety z papieru. W trakcie
obrysowywania naleŜy opisywać koleŜankę lub kolegę. (Najpierw przyboczny
obrysowywuje np. druŜynową i opowiada: "Teraz obrysowuję Ciebie, druhno, masz
długie włosy, związane w koński ogon..."). Po wycięciu przypiąć sylwetkę w
dowolnym miejscu. Dobrze jest podpisać postacie. To ułatwi pracę na następnej
zbiórce. Tydzień to bardzo duŜo w Ŝyciu dziecka, więc kolejne spotkanie moŜna
rozpocząć od zabawy od zabawy z sylwetami. Spróbuj odnaleźć siebie. KaŜde
dziecko ma wskazać własną postać. Mogą pojawić się błędy i wtedy naleŜy
wyjaśnić, skąd się wzięły. Kiedy kaŜdy zuch odnajdzie swój cień, podchodzi do niego
i mówi o swojej nieprzeciętności. WaŜne, by była pozytywna. MoŜna prosić dzieci,
aby pomogły koledze. To ćwiczenie moŜna przeprowadzić w dowolnym czasie, np.
w trakcie zabawy karnawałowej. Jeśli druŜyny nie stać na zakup papieru, zabawę
moŜna zorganizować w drzwiach zuchówki. Potrzebne jest prześcieradło i lampka
dająca mocny strumień światła. Biały materiał przybijamy do framugi drzwi i
oświetlamy. Kilkoro dzieci pojedynczo przemieszcza się między prześcieradłem a
lampką. Reszta druŜyny obserwuje postać i podaje imię, wymienia ciekawe cechy.
Zaprezentowane ćwiczenia i zabawy pozwolą dzieciom uzmysłowić sobie
występujące róŜnice i podobieństwa, a takie stwarzają sytuacje do wyodrębnienia
cech, szczególnie pozytywnych, które maluchy zwykle podsumowują stwierdzeniem
"dobra dobry". Uczą się obiektywnego wypowiadania sądu, bo i same mogą w
innym przypadku usłyszeć coś przykrego. Łączą je wspólne zainteresowania,
zwycięstwa i poraŜki.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]