[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Parvovirus infection – most important
infectious reason for reproductive failure
in pigs
Zakażenie parwowirusowe
– najważniejsza zakaźna przyczyna
zaburzeń w rozrodzie świń*
Pejsak Z., Truszczyński M.
• National Veterinary
Research Institute, Puławy.
The aim of this article was to present porcine parvovi-
rus (PPV) infection and its profound negative eff ect on
reproductive performance in pigs. PPV is ubiquitous
and occurs in swine worldwide. Structure, antigenic
properties and resistance of virus to environmental
agents and disinfectants were described. PPV infec-
tion of adult animals, including pregnant sows and
boars, is usually asymptomatic, while perinatal or
in
utero
infections may result in generalized disease of
a newborn of fetus. Consequences of PPV infection
in utero
include embryonic death and stillbirths and
abortion and mummifi cation of the fetuses. If some
fetuses survive, the litter size is reduced. The born pi-
glets are weak and prone to infections. Young sows,
which were infected with PPV early in gestation de-
velop infertility. In most herds infection is enzootic.
Reproductive failure may suggest PPV infection but
for the reliable diagnosis immunofl uorescence, ELISA
and PCR are used. Eradication of the disease is ex-
tremely di cult to achieve. For prevention and con-
trol of PPV, natural infection or vaccination of repro-
ductive gilts is strongly recommended.
Zygmunt Pejsak, Marian Truszczyński
z Państwowego Instytutu Weterynaryjnego – Państwowego Instytutu Badawczego
w Puławach
wywoływanych przez niego strat w chowie
trzody chlewnej są tematem tego przeglą-
du piśmiennictwa.
Parwowirus świń (
porcine parvovirus
–
PPV) jest chorobotwórczy wyłącznie dla
zarodków i płodów, nie wywołując obja-
wów chorobowych u świń po urodzeniu,
niezależnie od wieku. Dlatego nieuzasad-
niona jest nazwa „parwowiroza świń”. Par-
wowirus świń nie ma otoczki. Jego materia-
łem genetycznym jest jednoniciowy DNA,
otoczony ikosaedralną białkową osłonką
zwaną kapsydem. Kapsyd wirusa składa
się z 32 podjednostek białkowych, czyli
kapsomerów. Dwie otwarte ramki odczytu
(
open reading frames
– ORF) zajmują pra-
wie cały genom. Lewa ramka koduje nie-
strukturalne białko – NS1, a prawa struk-
turalne białka – VP1, VP2 i VP3 (3).
Istotne w indukowaniu odporności
przeciwzakaźnej jest białko VP2 (3). Wa-
runkujące jego swoistość epitopy są iden-
tyczne, niezależnie od szczepu wirusa (4).
Nie ma zatem podstaw do podziału na se-
rotypy ani też potrzeby stosowania w profi -
laktyce swoistej szczepionki poliwalentnej,
jak ma to np. miejsce w przypadku prysz-
czycy. Antygen VP2 jest również hema-
glutyniną (5). Aglutynuje erytrocyty czło-
wieka, świnki morskiej, kota, myszy i kury.
Wytwarzane pod jego wpływem przeciw-
ciała hamują odczyn hemaglutynacji. Od-
czyn ten znajduje zastosowanie w ocenie
poziomu odporności przeciwzakaźnej.
Większość szczepów parwowirusa świń
wykazuje szczególny tropizm do komórek
zarodka i płodu. Replikacja wirusa oraz or-
ganizacja genomu ma miejsce w jądrach
komórkowych, następnie cząsteczki wirusa
stwierdzane są w cytoplazmie (6).
Parwowirus świń wykazuje, w porów-
naniu do innych wirusów, dużą oporność
na działanie eteru, chloroformu i innych
rozpuszczalników organicznych oraz en-
zymów proteolitycznych, szczególnie try-
psyny (7). W temperaturze 60°C przeżywa
2 godziny, a inaktywuje go dopiero tempe-
ratura 80°C. Jest w znacznym stopniu opor-
ny na działanie środków dezynfekcyjnych
(1). Zachowuje żywotność między pH 3
a pH 9 (8). Podchloryn sody i wodorotlenek
sodu inaktywują wirus po 5 minutach (9).
PPV jest wrażliwy na działanie promieni
ultrafi oletowych (10). W środowisku może
przetrwać 20 tygodni (6, 11).
Do zakażenia świń parwowirusem naj-
częściej dochodzi drogami doustną lub
donosową (12), a znacznie rzadziej płcio-
wą (13). Konsekwencją jest rozwijająca się
w ciągu tygodnia wiremia, której towa-
rzyszy leukopenia (7). Sprzyja ona powi-
kłaniom wywołanym przez drobnoustroje
oportunistyczne (14). Natomiast bez udzia-
łu zakażeń dodatkowych, zakażenie po uro-
dzeniu ma przebieg bezobjawowy. Mimo
obecności swoistych przeciwciał, utrzymuje
się długotrwałe, bezobjawowe nosicielstwo
i siewstwo wirusa (9). Zakażone są głównie
limfocyty (4), które rozprzestrzeniają wi-
rus w organizmie. Świnie sieją wirus prze-
de wszystkim za pośrednictwem kału, po-
cząwszy od 2 tygodni po zakażeniu. Zaka-
żony knur, oprócz siewstwa wirusa z kałem
wydala go również wraz z nasieniem przez
5–9 dni od zakażenia (15). Brak danych, że
wirus obniża libido i jakość nasienia knu-
Keywords:
porcine parvovirus, reproductive failure,
control measurements.
łują panleukopenię kotów, parwo-
wirozę psów i chorobę aleucką norek. Moż-
na je odróżnić na podstawie analizy DNA,
stosując endonukleazy restrykcyjne. Nie
jest to możliwe w oparciu o właściwości
antygenowe (1). Parwowirozę gęsi, zwaną
też chorobą Derzsyego, powoduje parwo-
wirus nie wykazujący podobieństwa anty-
genowego z parwowirusami występującymi
u ssaków (2). Kolejnym ważnym przedsta-
wicielem wymienionej rodziny jest par-
wowirus świń, stanowiący obecnie głów-
ną zakaźną przyczynę obniżonej płodno-
ści świń, a zwłaszcza zamierania zarodków
i płodów. Drobnoustrój ten i ograniczanie
* Zmieniona wersja artykułu opublikowanego w miesięczniku „Trzoda Chlewna”.
460
Życie Weterynaryjne • 2007 • 82(6)
W
irusy z rodziny
Parvoviridae
wywo-
Prace poglądowe
rów. Efektem występującej u prośnych loch
wiremii jest zakażenie przez łożysko za po-
średnictwem makrofagów zarodków lub
płodów (12). Jednak nawet niskie miana
przeciwciał hamujących hemaglutynację
(1:10) mogą uniemożliwić przechodzenie
wirusa przez łożysko (16).
Tabela 1
przedstawia, w odniesieniu do
zarodków i płodów, różne skutki zakaże-
nia parwowirusem prośnych loch (6). Po 30
dniu ciąży zarodki nazywane są płodami.
Oprócz stopnia zaawansowania ciąży efekty
działania wirusa zależą również od zjadli-
wości szczepu (8). Jak wynika z
ryc. 1
, kiedy
wirus przenika do zarodków w pierwszym
tygodniu od zapłodnienia, to wtedy nastę-
puje ich śmierć i resorpcja. Konsekwencją
jest występowanie nieregularnej rui, mimo
utrzymującego się bezobjawowego nosiciel-
stwa wirusa. W przypadku śmierci tylko
kilku zarodków lub płodów obserwuje się
rodzenie mało licznych miotów. Część za-
marłych płodów ulega mumifi kacji.
W przypadku zakażenia po 70 dniu cią-
ży płody zazwyczaj przeżywają, lecz uro-
dzone prosięta wykazują oznaki choroby,
takie jak brak łaknienia i osłabienie. Często
ulegają zakażeniu drobnoustrojami oportu-
nistycznymi. Niekiedy, występujące w dru-
gim miesiącu ciąży zakażenie parwowiru-
sem, może wyrazić się urodzeniem pro-
siąt z tolerancją immunologiczną na ten
wirus, czyli osobników, które nie reagu-
ją rozwojem swoistej odporności na an-
tygeny PPV, traktując je jako swoje, a nie
obce. Mimo obecności wirusa w organi-
zmie nie wytwarza się w takim przypad-
ku odpowiedź immunologiczna (11). Pro-
sięta z immunotolerancją są stałymi nosi-
cielami i siewcami wirusa.
Prosięta oseski uzyskują bierną humo-
ralną odporność przeciwko parwowiruso-
wi wraz z siarą (17). Jak wynika z
ryc. 2
, ose-
ski wraz ze spożytą siarą nabywają swoiste
przeciwciała w granicach mian HI 10 000–
20 000 (18). Ich miano różni się zależnie od
poziomu odporności czynnej poszczegól-
nych macior. Zdolność przenikania immu-
noglobulin przez ścianę jelita oseska utrzy-
muje się przez 24 godziny od urodzenia,
z czego najwięcej przenika w pierwszych
godzinach życia (19). Na poziom naby-
tej przez noworodka odporności ma rów-
nież wpływ ilość spożytej siary. Różni się
ona u poszczególnych prosiąt, co wyraża-
ją różnice miana przeciwciał hamujących
hemaglutynację (20). Różnice te powsta-
ją w związku z kolejnością w rodzeniu się
prosiąt danego miotu. Wcześniej urodzo-
ne pobierają więcej siary niż następne (21).
Przeciwciała siarowe utrzymują się u pro-
siąt przez 16–24 tygodni. Stają się one sero-
negatywne średnio około 20 tygodnia życia
(18, 23) i wrażliwe na zakażenie ekspery-
mentalne PPV po około tygodniu od nie-
wykazania u nich przeciwciał (22).
Tabela 1.
Skutki zakażenia macior PPV w różnych okresach ciąży (wg Mengelinga, 2006; zmodyfi kowana)
Zakażenie od zapłodnienia
Zarodek/płód
Skutek zakażenia
10–30 dni
zarodek
śmierć i wchłonięcie
30–70 dni
płód
śmierć i mumifi kacja
po 70 dniach
płód
odpowiedź immunologiczna
i zazwyczaj przeżycie w macicy
Ponowne wystąpienie rui
Ciąża rzekoma
Mało liczne mioty
Przerwanie ciąży
Mumifikacja płodów
Śmierć płodów
Zwiększona zamieralność
noworodków
Rodzenie się prosiąt
z przeciwciałami anty-PPV
Wczesna śmierć zarodków
Śmierć płodu
Śmierć części
płodów w miocie
Przeżycie
zakażonych
płodów
0 2 4 6 8 10 12 14 16
Tygodnie
Zapłodnienie
Blasto-
cysta
Zarodek Płód
Początek kompetencji
immunologicznej płodu
Poród
Ryc. 1.
Konsekwencje zakażenia prośnych loch parwowirusem świń w zależności od okresów, w którym zakażo-
ne zostały zarodki lub płody (wg Johnsona i wsp., 1976)
16,384
8,192
4,096
2,048
1,024
521
256
128
64
32
16
Zakres mian HI,
zależnie od osobnika
Miano HI
0 2 4 6 8 10 12 14 16 18 20 22 24 26
Tygodnie
Ryc. 2.
Dynamika kształtowania się miana hamujących hemaglutynację przeciwciał matczynych przeciwko par-
wowirusowi u świń, począwszy od urodzenia do 26 tygodnia życia (wg Johnsona i wsp., 1976)
Epidemiologia zakażenia parwowirusem
świń związana jest z jego ubikwitarną obec-
nością (11). Zakażenie utrzymuje się zatem
w chlewniach przeważnie enzootycznie (21).
W obrębie poszczególnych obiektów wirus
rozprzestrzenia się wraz z odchodami od
14 do 20 dnia po zakażeniu. Horyzontalna
transmisja ma miejsce drogą bezpośrednie-
go kontaktu między świniami zakażonymi
i wolnymi od zakażenia. Zakażenie może
też nastąpić za pośrednictwem odchodów
lub aerozoli (12). Również ludzie uczestni-
czą w rozprzestrzenianiu choroby. To samo
dotyczy środków transportu, igieł do iniek-
cji itp. Także gryzonie są wektorami wiru-
sa. W przeciwdziałaniu rozprzestrzenianiu
się zakażenia w stadzie znaczenie ma pra-
widłowe zarządzanie fermą. Wirus w wa-
runkach chlewni może przetrwać 3–4 mie-
siące. Dlatego wskazana jest jej częsta de-
zynfekcja (6).
Wrażliwość świni na zakażenie parwo-
wirusem jest powszechna, ale zależy od
stopnia nabytej odporności. W przypad-
ku wysokich mian przeciwciał swoistych
dla PPV świnie stają się odporne na zaka-
Życie Weterynaryjne • 2007 • 82(6)
461
Prace poglądowe
Tabela 2.
Szczepionki przeciwko parwowirusowym zakażeniom świń zarejestrowane w Polsce
Nazwa
Typ
Skład
Adiuwant
Zasady stosowania
jednostki chorobowej
szczepionki
Parwowirusowe zakażenie
świń
Parvoject
inaktywowana
immunogenny szczep PPV o mianie
128 jednostek hemaglutynujących
(HA)
olej
dawka – 2 ml
szczepienie podstawowe loch, loszek
i knurów dwukrotnie, w odstępie 3 ty-
godni, tak by drugie szczepienie miało
miejsce co najmniej 2 tygodnie przed
inseminacją/kryciem; szczepienie przy-
pominające w każdym kolejnym cyklu,
co najmniej tydzień przed insemina-
cją/kryciem
Porcilis
®
Parvo
inaktywowana
immunogenny szczep PPV – 014
o mianie 256 jednostek
hemaglutynujących (HA)
α
-tokoferol
dawka– 2 ml
szczepienie podstawowe loch, loszek
i knurów dwukrotnie, w odstępie 6 ty-
godni, tak by drugie szczepienie miało
miejsce co najmniej 2 tygodnie przed
inseminacją/kryciem; szczepienie przy-
pominające w każdym kolejnym cyklu,
co najmniej tydzień przed insemina-
cją/kryciem
Parwowirusowe zakażenie
świń + różyca
dawka – 2 ml
szczepienie podstawowe loch, loszek
i knurów dwukrotnie, w odstępie 3 ty-
godni, tak by drugie szczepienie miało
miejsce co najmniej 2 tygodnie przed
inseminacją/kryciem; szczepienie przy-
pominające w każdym kolejnym cyklu,
co najmniej tydzień przed insemina-
cją/kryciem
Parvoruvax
inaktywowana
Immunogenny szczep PPV
oraz antygen włoskowca różycy
serotyp 2
Al (OH)
3
Porcilis Ery + Parvo
inaktywowana
immunogenny szczep PPV
oraz antygen włoskowca różycy
typ 2
α
-tokoferol
dawka – 2 ml
loszki i knury szczepione przeciw róży-
cy jednokrotnie 2 tygodnie przed po-
kryciem; szczepienie przypominające
2 tygodnie przed każdym kolejnym kry-
ciem/inseminacją
Parwowirusowe zakażenie
świń + różyca
dawka – 2 ml
szczepienie podstawowe loch, loszek
i knurów dwukrotnie w odstępie 3 ty-
godni, tak by drugie szczepienie miało
miejsce co najmniej 2 tygodnie przed
inseminacją/kryciem; szczepienie przy-
pominające w każdym kolejnym cyklu,
co najmniej tydzień przed insemina-
cją/kryciem
Parvosuin-MR
inaktywowana
immunogenny szczep PPV
oraz antygen włoskowca różycy
olej
żenie. Również siewstwo wirusa jest mniej-
sze u osobników o wyższych mianach (6).
Szczególnie ważne jest zatem indukowa-
nie odporności przeciwzakaźnej u loszek
przed ich pokryciem lub inseminacją. Na-
stępuje bowiem z czasem u nich zanik na-
bytej bezpośrednio po urodzeniu odpor-
ności matczynej (
ryc. 2
) i w konsekwencji
przed pokryciem pojawia się wrażliwość
na zakażenie, co należy uprzedzić, sto-
sując szczepienie profi laktyczne. Jednak
zbyt wczesne podanie szczepionki nie jest
wskazane, gdyż ewentualne obecne jeszcze
przeciwciała matczyne neutralizują antyge-
ny szczepionki, obniżając jej skuteczność
(23). Przeciwciała matczyne mogą utrzy-
mywać się do około 5 miesiąca życia świń.
Paul i wsp. (24) uważają, że biernie uod-
pornione drogą siary świnie, o mianach
HI rzędu 80 lub niższych, stają się wraż-
liwe na zakażenie wirusem, jednak trans-
placentalnemu zakażeniu płodów można
zapobiec, jeżeli miano HI będzie wynosiło
co najmniej 10 (16). Błędny wydaje się po-
gląd Gradila i wsp. (13), że mimo wysokich
mian HI u macior ciężarnych może dojść
do zakażenia płodów.
Czynna odporność przeciwzakaźna po
zakażeniu naturalnym jest długotrwała
i może utrzymywać się do końca okresu
produkcyjnego danego osobnika (11). Jej
długotrwałość może być podtrzymywa-
na kolejnymi zakażeniami wirusem świń,
przebywających do końca życia wśród
osobników wydalających wirus do środo-
wiska chlewni (12).
Przy zastosowaniu testu ELISA opra-
cowana została metoda odróżniania świń
szczepionych przeciw parwowirozie od
świń zakażonych wirusem. Przeciwciała
swoiste dla białka strukturalnego kapsydu
wirusa VP2 występują bowiem tak u świń
szczepionych, jak zakażonych, natomiast
dla niestrukturalnego białka NS1 wyłącz-
nie u świń zakażonych (25).
Odpowiedź immunologiczna po na-
turalnym zakażeniu rozwija się szybko i,
jak stwierdzono, trwa stosunkowo długo
– przy różnicach osobniczych (18). Jeże-
li w stadzie świń nie szczepionych stwier-
dza się osobniki o mianie HI >256, to nale-
ży uważać je za zakażone PPV. Zagrożenie
w aspekcie zakażenia PPV stanowią wpro-
wadzone do fermy zakażone tym wirusem
knury i loszki remontowe.
Zwalczenie zakażenia jest bardzo trud-
ne. Umożliwiać je mogłoby uzyskanie stad
wolnych od swoistych zarazków (SPF),
w tym PPV. Jednak oporność parwowirusa
na środki dezynfekcyjne i jego powszechne
462
Życie Weterynaryjne • 2007 • 82(6)
Prace poglądowe
występowanie w chlewniach stanowi za-
sadniczą przeszkodę w ich uzyskaniu. Dla-
tego zwalczenie tej choroby jest niemoż-
liwe do osiągnięcia. W tej sytuacji słusz-
niejsze jest zapobieganie stratom, a nie
eliminacja choroby. Umożliwia to immu-
nizacja pierwiastek przed ich zapłodnie-
niem (11). Optymalny termin szczepienia
to okres co najmniej 2–3 tygodni przed po-
kryciem lub inseminacją (23). Immuniza-
cja może być osiągnięta przez zastosowanie
w uprzednio podanym momencie szcze-
pionki (w wieku około 5 miesięcy) lub na-
turalne zakażenie kilka tygodni przed za-
płodnieniem wszystkich loszek w danej
fermie. Dwie dawki szczepionki pozwala-
ją na uzyskanie lepszej i dłuższej odpor-
ności, nawet przy obecności resztkowych
przeciwciał. Kiedy bowiem układ immu-
nologiczny już raz przez antygen wiruso-
wy został pobudzony następująca po tym
ekspozycja loch na zakażenie w czasie cią-
ży nie prowadzi do zakażenia zarodków lub
płodów, nawet w sytuacji, kiedy przeciw-
ciała nie są wykrywalne (16). Odporność
po podaniu szczepionki trwa od 6 miesię-
cy do około roku. W szczepionkach anty-
gen PPV najczęściej jest łączony z antyge-
nami bakteryjnymi, zwłaszcza włoskowca
różycy i leptospiry, przeciw którym odpor-
ność trwa około 3–6 miesięcy. Przy stoso-
waniu tego rodzaju szczepionek samice są
zatem szczepione około 3–4 razy w ciągu
roku, co jest korzystne również w aspekcie
zakażenia parwowirusem. Zastosowanie
znajdują trzy typy szczepionek: 1) inakty-
wowane monowalentne, 2) inaktywowane
wieloważne, czyli przeciw kilku chorobom
w tym zakażeniu PPV, 3) modyfi kowa-
ne (atenuowane), żywe. Obecnie najczęś-
ciej używane są szczepionki inaktywowa-
ne wieloważne, w tym zwłaszcza przeciw
zakażeniu PPV i różycy. W tym ostatnim
przypadku stosuje się adiuwanty, zwłasz-
cza wodorotlenek glinu lub adiuwant wod-
no-olejowy (16). Ponieważ PPV jest wiru-
sem bardzo opornym, ważnym krokiem
w przygotowywaniu szczepionek inakty-
wowanych jest odpowiednia jego inaktywa-
cja. Do nadających się do jego inaktywacji
związków zalicza się binarną etylenaminę
lub β-propriolakton (16). Wykaz szczepio-
nek przeciw PPV zarejestrowanych w Pol-
sce zaprezentowano w
tabeli 2
.
Istotnym elementem w zwalczaniu za-
każenia PPV jest wiarygodne rozpozna-
nie. Do możliwych do zauważenia obja-
wów, które mogą ewentualnie wskazywać
na jej występowanie, należą: powtarza-
jąca się, mimo zapłodnienia lochy, ruja;
nieliczne mioty; rodzenie martwych i/
lub zmumifi kowanych płodów. Do posta-
wienia jednoznacznego rozpoznania nie-
zbędne są badania laboratoryjne. Najbar-
dziej nadającym się do izolacji PPV mate-
riałem są zmumifi kowane płody, krótsze
niż 16 cm, czyli liczące mniej niż 70 dni
życia płodowego (11). W przypadku pło-
dów ponad 70-dniowych właściwsze, niż
wyosobnienie wirusa jest badanie w kie-
runku wytwarzanych przez płody swo-
istych dla PPV przeciwciał. Wtedy bo-
wiem tkanki płodu nie nadają się do izola-
cji wirusa, gdyż wytwarzane przeciwciała
go neutralizują.
Identyfi kowanie PPV w płucach doko-
nuje się przy użyciu testu immunofl uore-
scencji ze znakowanymi przeciwciałami
anty-PPV (6). Stosowane jest też hamo-
wanie hemaglutynacji przez przeciwciała
dla hemaglutyniny PPV (26). Powszechne
uznanie w serologicznej diagnostyce za-
każeń PPV znalazł test ELISA (4). Jednak
najwyżej oceniany jest test PCR, który po-
równywany z innymi metodami diagno-
stycznymi dla wykrywania wirusa, wyka-
zuje najwyższą czułość (27).
11. Mengeling W. L.: Porcine Parvovirus. W:
Diseases of Swi-
ne
. 8
th
ed., Blackwell Science, Oxford 1999, s. 187–200.
12. Mengeling W. L., Lager K. M., Vorwald A. C.: e eff ect
of porcine Parvovirus and porcine reproductive and re-
spiratory syndrome virus on reproductive performance.
Anim. Reprod.Sci.
2000,
60
, 199–210.
13. Gradil C., Molitor T., Harding M., Crabo B.: Resistance of
Porcine Parvovirus in swine infected in utero and followed
through maturity.
J. Vet. Med. B
. 1989,
37
, 309–316.
14. Harding M., Molitor T.: Porcine Parvovirus: replication
and inhibition of selected cellular functions of swine al-
veolar macrophages and peripheral blood lymphocytes.
Arch. Virol.
1988,
101
, 105–117.
15. Guerin B., Pozzi N.: Viruses in boar semen: detection and
clinical as well as epidemiological consequences regarding
disease transmission by artifi cial insemination.
erioge-
nology
2005,
63
, 556–572.
16. Mengeling W. L., Brown T. T., Paul P. S., Gutekunst D. E.:
E cacy of an inactivated virus vaccine for prevention of
porcine Parvovirus induced reproductive failure.
Am. J.
Vet. Res.
1979,
40
, 204–207.
17. Bourne F. J., Curtis J., Johnson R. H., Collings D. E.: An-
tibody formation in porcine fetuses.
Res. Vet. Sci.
1974,
16
, 223–227.
18. Johnson R. H., Collings D. F.: Transplacental infection of
piglets with porcine Parvovirus.
Res. Vet. Sci.
1971,
12
,
570–572.
19. Damm B. I., Friggens N. C., Nielsen J., Ingvartsen K. L.,
Pedersen L. J.: Factors aff ecting the transfer of porcine
antibodies from sow to piglets.
J. Vet. Med. A.
2002,
49
,
487–495.
20. Klobasa F., Werhahn E., Habe F.: e absorption of colo-
stral immunoglobulins in newborn piglets. III. Infl uence
of duration of colostrums administration.
Berl. Münch.
Tierärztl. Wochenschr
. 1991,
104
, 223–227.
21. Henrix W. F., Kelley K. W., Gaskins C. T., Hinrichs D. J.:
Porcine neonatal survival and serum gamma globulins.
J. Anim. Sci.
1978,
47
, 1281–1286.
22. Paul P. S., Mengeling W. L.: Evaluation of a modifi ed live
– virus vaccine for the prevention of porcine Parvovirus
– induced reproductive disease in swine.
Am. J. Vet. Res.
1980,
41
, 2007–2011.
23. Einarsson S., Larsson K., afvelin B.: Experience of vac-
cination against porcine Parvovirus in pig – breeding her-
ds: serological status and reproductive performance.
Acta
Vet. Scand
. 1987,
28
, 279–284.
24. Paul P. S., Mengeling W. L., Pirtle E. C.: Duration and
biological half-life of passively acquired colostral anti-
bodies to porcine Parvovirus.
Am. J. Vet. Res.
1982,
43
,
1376–1379.
25. Madsen E. S., Madsen K. G., Nielsen J., Jensen H. M.,
Lei J. C., Have P.: Detection of antibodies against porci-
ne NS1 may distinguish between vaccinated and infec-
ted pigs.
Vet. Microbiol.
1997,
54
, 1–16.
26. Paul P. S., Mengeling W. L.: Vaccination of swine with an
inactivated porcine Parvovirus vaccine in the presence
of passive immunity.
J. Am. Vet. Med. Assoc
. 1986, 410–
415.
27. Belak S., Rivera E., Ballagi-Pordany A., Hanzhong W., Wi-
den F., Soos T.: Detection of challenge virus in fetal tissu-
es by nested PCR as a test for the potency of porcine Par-
vovirus vaccine.
Vet. Res. Commun
. 1998,
22
, 139–146.
26. Joo H. S., Donaldson-Wood C. R., Johnson R. H.: Obser-
vations on the pathogenesis of porcine Parvovirus infec-
tion.
Arch. Virol.
1976,
51
, 123–129.
Piśmiennictwo
1. Zee Y. C.: Parvoviridae. W: Hirsh D. C., Zee Y. C. (edit.):
Veterinary Microbiology
. Blackwell Science, Inc. Malden,
USA. 1999.
2. Gough R. E., Spacknam D.: Isolation and characteriza-
tion of parvovirus from goslings.
Vet. Rec.
1981,
108
,
399–400.
3. Kamstrup S., Langeveld J., Botner A., Nielsen J., Scha-
aper W. M., Boshuizen R. S., Casal J. I., Hojrup P., Vela
C., Meloen R., Dalsgaard K.: Mapping the antigenic stru-
cture of porcine Parvovirus at the level of peptides.
Virus
Res.
1998,
35
, 163–173.
4. Paul P. S., Mengeling W. L., Brown T. T. Jr.: Replication of
porcine Parvovirus in peripheral blood lymphocytes, mo-
nocytes, and peritoneal macrophages.
Inf. Immun.
1979,
25
, 1003–1007.
5. Mengeling W. L.: Porcine Parvovirus: properties and
prevalence of a strain isolated in the United States.
Am.
J. Vet. Res
. 1972,
33
, 2239–2248.
6. Mengeling W. L.: Porcine Parvovirus. W:
Diseases of Swi-
ne
, 9
th
ed., Blackwell Science, Oxford 2006, s. 373–385.
7. Iovane G., Bonaduce A., Marzone F., Londrillo S.:
L’infezione da parvovirus nel suino.
Acta Med. Vet.
1990,
36
,
105–149.
8. Oraveerakul K., Choi C. S., Molitor T. W.: Tissue tropism
of porcine Parvovirus in swine.
Arch. Virol
. 1992,
130
,
377–389.
9. Brown T. T. Jr.: Laboratory evaluation of selected disin-
fectants as virucidal agents against porcine Parvovirus,
Pseudorabies virus and transmissible gastroenteritis vi-
rus.
Am. J. Vet. Res.
1981,
42
, 1033–1036.
10. Jenkins C. E.: An enzyme-liked immunosorbent assay for
detection of porcine Parvovirus in foetal tissues.
J. Virol.
Meth
. 1992,
39
, 179–184.
Prof. dr hab. Z. Pejsak, Państwowy Instytut Wetery-
naryjny, al. Partyzantów 57, 24-100 Puławy, e-mail:
zpejsak@piwet.pulawy.pl
[ Pobierz całość w formacie PDF ]